صدای گام های گریه می آید

دوباره آمدی

کنار پنجره ، شعری نوشتی و رفتی

این بار صدای قدم های تو را

از پس پرده گاه گناه وگریه شنیدم

حالا به اولین ستاره که رسیدی بپرس

کدام شاعر غزلپوش شبانه ، عشق را

در برگ های ولنگار دفتری کهنه می نوشت

اما...

تو که نشانی شاهراه ستاره را نمی دانی همیشه

از سیب و ستاره و روشنی قصرهای کاغذی که می نوشتم

می گفتی هزار پروانه هم که بر برگهای دفترت بچسبانی

پینه ی پیر و یاس علیل باغچه ی ما گل نمی دهد

هیچ وقت بهار طلایی روز و رویا راباور نکردی ! گل من

هیچ وقت .....

تقدیم تنها عشقم